 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зь якой вясны, зь якое б та прычыны
Сярод каляных студзеньскіх сьнягоў
Чужога і далёкага мужчыну
Шкадую, як нязбытнага свайго.
Хіба што гэтак просяць суцяшэньня
У адзінотнай камеры цішы;
А ці ваююць так з апусташэньнем
Задушанай турботамі душы?
А ён маўчыць, далёкі той мужчына,
Яму на скроні сьнегу намяло.
Яго кахала дзіўная жанчына,
Яму дарыла дзіўнае сьвятло...
Дрыготкія, ў вачох адбіткі неба,
Як два азерцы поўныя стаяць.
I разумею: суцяшаць ня трэба.
I адчуваю: позна шкадаваць.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
